De punkcultuur die halfweg de jaren ‘70 opkwam, wordt gekenmerkt door een bepaalde esthetiek en een sterk verlangen om de functionaliteit en productiviteit van de wereld onderuit te halen. In tegenstelling tot ‘hifi’-cultuur die lawaai ziet als een verstoring van het signaal dat men wil uitzenden, beschouwt ‘lofi’-cultuur deze ruis eerder als een toestand die kan worden bewoond en de wereld beschermt tegen een te grote leesbaarheid. Hoe kan een choreografie deze staat van ruis omarmen, vraagt de Griekse artieste Katerina Andreou zich af. In eerdere creaties viel haar unieke choreografische taal op die de harmonie van het lichaam en de danscanon volledig ondermijnt: de passen zijn onsamenhangend en wild, met een gesyncopeerde energie die de toeschouwer van zijn stuk brengt. Met deze eerste groepscreatie die op het festival in première gaat, demonstreert Andreou het chaotische verzet van punk en noise tegen een wereld die steeds transparanter en eenduidiger wil zijn. Samen met een groep virtuoze performers vangt ze de energie van punk, via oprechte en directe bewegingen met speelse en absurde elementen. De geregisseerde verwarring die hieruit ontstaat, wordt een territorium waarin we niet per se verdwalen maar net meer standvastigheid en veiligheid kunnen vinden. Bless this mess!