TO WRITE

Clarice Lispector zegt dat schrijven betekent dat je het woord laat zeggen wat het niet is. Het is dus mogelijk dat schrijven betekent dat je neerschrijft wat niet gezegd kan worden. Schrijven als conflict. Schrijven om te kijken. Het conflict van het schrijven vormt de basis voor deze kennismaking met Chantal Akerman. Haar cinema is een samenraapsel van schrijfsels, waar dan ook. Alles wordt er onophoudelijk geschreven. Haar teksten drukken voortdurend het constante verlangen om te schrijven uit, om de ervaring te verwoorden. Zo zegt ze immers zelf: ‘Without writing, I can’t.’ Ik ook niet, Chantal. Het komende uur delen we wat deze toenade- ring voortbrengt en wat deze ontmoeting onthult, zichtbaar maakt. Iets zichtbaar maken is soms luidop lezen wat (schijnbaar) niet gezegd kan worden, zelfs niet in het donker.
Carolina Bianchi

TO CINEMA

Een man gaat zitten aan de tafel naast mij, waar net nog de croissantman zat. Hij heeft een kinderwagen bij met een piepkleine baby in.
Zou het een pasgeboren baby zijn? Ik ben niet goed in leeftijden van baby’s of kinderen inschatten. Hij bestelt een cola en maakt een flesje met water en een wit poeder klaar. De baby speelt lange tijd met het flesje. Hij vertelt aan iemand aan de telefoon dat hij maandag opnieuw gaat werken en dat “Alice” morgen haar werk hervat.
Ik neem een rookpauze en heb zin om meer rond te kijken, om mijn blikveld te verruimen. Ik heb het gevoel dat ik meer naar de krant kijk dan naar de buitenwereld.
Een vrouw haast zich om bus 86 te halen, alweer zo’n bus. Ze rijden regelmatig voorbij. Nog 3 minuten? 5 minuten? Ik denk niet dat de vrouw het zal halen, maar ze loopt snel. Ik ben verbaasd dat ze toch op tijd komt en behendig op de bus springt. Een andere vrouw met een grijze pet, een short en een beige topje met een zwarte riem maakt een foto van de kerk. Ze staat op de rand van de schaduw van het gebouw, die zich over een groot deel van het zonovergoten plein uitstrekt. Alles rondom haar lijkt te bewegen en dit moment van onbeweeglijkheid verandert haar in een verticale lijn die goed te observeren is. 
Een jongeman met een T-shirt in alle kleuren van de regenboog wandelt rond de fontein. Hij doet me beseffen dat er weinig kleur te zien is. Het groen van de bomen, de parasol. Het beige van de fontein, de kerk en de kledij van de mensen. Een zwarte man stak enkele minuten geleden de straat over. Behalve hij is iedereen op het plein wit, in tegenstelling tot de buurt waarin ik woon. Een groep toeristen arriveert op de fiets. Ze stoppen tussen de kerk en de fontein en luisteren naar een man – eveneens op een fiets – die in verschillende richtingen wijst en daarmee de blikken van de groep choreografeert.
Alice arriveert eindelijk bij de tafel naast mij. Ze is ook met de fiets gekomen. Ze pakt de baby direct op en haar man verontschuldigt zich voor iets terwijl hij een verfrommeld stukje toiletpapier vol bloedvlekken toont dat hij met zijn hand vasthoudt. De knalrode kleur van het bloed, verlicht door de zon, blijft nazinderen in mijn geest. Alice reageert amper en geeft een compliment over de kleertjes van de baby. Ze bestelt een Perrier en ze blijven nog een tijdje zitten zonder een woord te zeggen.
Drie gele bladeren vallen, bijna in slow motion, vlak voor me neer. Ik draag een topje, een rok en sandalen, maar ik weet dat dat niet lang meer zal duren.
Carolina Mendonça