Wat betekent het om danser te zijn als dansen verboden is? Hoe voelt het als je gedwongen wordt op te geven waar je je hele leven aan hebt gewijd? Het zijn de vragen die aan de basis liggen van deze nieuwe creatie van de Iraanse toneelschrijfster Nasim Ahmadpour en regisseur Ali Asghar Dashti. Op het podium beschrijven twee onbeweeglijke dansers de bewegingen die ze zouden maken als ze konden dansen. De toeschouwer krijgt de taak toevertrouwd met deze beschrijvingen – van een handgebaar, een zijwaartse stap – een onbestaande choreografie te reconstrueren. De gedetailleerde en ontroerende omschrijvingen worden afgewisseld met voorvallen uit het recente verleden, zoals het verhaal van theaterregisseur Hamid Samandarian. Begin jaren ‘80 werd hem met zijn gezelschap een verbod opgelegd om in theaters te werken, waarop ze besloten samen een restaurant te openen. Toen hun eerste klanten arriveerden, voelden ze dezelfde ‘plankenkoorts’ als wanneer het publiek de theaterzaal binnenkomt. Kan iemand stoppen met zijn wie hij of zij is? In een andere scène vraagt een opgesloten regisseur zich af of hij, door zijn medegevangenen te laten acteren, even kan ophouden een gevangene te zijn. We Came to Dance, dat zijn titel ontleent aan een liedjestekst, is een prachtige liefdesbrief aan het toneel.