De afgelopen jaren heeft Bruno Beltrão een toonaangevende plek veroverd in de Braziliaanse en de internationale danswereld, door de creatieve, persoonlijke en kritische wijze waarop hij speelt met hip hop en hedendaagse dans. Waar hij in eerdere producties als Do Popping ao Pop (2001), Eu e o meu coreógrafo no 63 (2001), Too legit to quit (2002) en Telesquat (2003) hedendaagse dans gebruikte om los te komen van de vaak rigide structuren van hip hop, wordt in H2 – 2005 hip hop en streetdance benut om de hedendaagse dans te voeden en rijker te maken met de zo specifieke krachtige dynamieken. Hip hop, niet als ideologie, niet als regel, maar als startpunt.

In dit nieuwe werk duikt de Braziliaanse choreograaf in de viriele en explosieve wereld van de hip hop; van het onderzoeks- en creatieproces van de hedendaagse dans naar het ontstaan van een volwassen hybride en verrassende nieuwe dansvorm. Een van de uitgangspunten van H2 – 2005, waarmee Bruno zich op het grote podium richt, was het onderzoek naar ruimtelijke dimensies, wat het startpunt is van dans, om zo de regelmatigheid van de hip hop bewegingen te doorbreken. Door in een ander soort van ruimtelijkheid te investeren, slaagt Bruno er in om reguliere hip hop technieken als Top Rock, Popping en Footwork een andere kwaliteit te geven. Het resultaat heeft een grote impact, en bewijst eens te meer het talent van Bruno Beltrão om hip hop niet alleen te eren maar tegelijk ook te bekritiseren. H2 – 2005 bouwt op de krachtige aanwezigheid van veertien virtuoze hip hop dansers, die speciaal voor dit project geselecteerd werden.

Een van de bijdragen van de Hip Hop is zijn typische, rijke woordenschat. Als eender welke andere techniek, heeft het genre een reeks vooraf gecodeerde gebarendomeinen opgebouwd. Het werd “academisch” en vormde stereotypes.

Dit project gaat over het proces en de resultaten die voortkomen uit de kruising van informatie. Het wil dit complex op verschillende manieren tot een crisis brengen, door direct op het Hip Hop paradigma in te spelen…

Hip Hop gelooft in de kracht van de gebaren, de zenuwspanning en de fysieke kracht van de artiest. In plaats van zich louter op deze constitutieve factoren te baseren, is Hip Hop erop gericht een non-stop abstractie aan te moedigen, zodat de gebaren, de spanning en de sterkte op het intuïtieve en het denkwerk kunnen aansluiten. Het resultaat: dansvoorstellingen die geloven dat het lichaam de plaats is waar die uitingen altijd op de meest onvoorspelbare manier tot stand komen.

Hip Hop – niet als ideologie, niet als regel. Hip Hop als uitgangspunt.

Bruno Beltrão