THREE EPISODES OF MOURNING EXERCISES

Kunnen we leren rouwen? Op welke manieren kunnen we ons het idee om te rouwen eigen maken? Voor wie rouwen we en waar zijn we precies bedroefd over? Of het nu verdriet of pijn is, als het om verlies gaat, willen we de vinger leggen op de onbenoemde ruïnes in onze gedachten –al zijn ze misschien bedekt door een labyrint van idealen en mislukkingen. Nooit was het meer duidelijk, toen we weer een professioneel rouwmeisje hoorden tijdens een traditionele Taiwanese begrafenis. Het geluid van haar gejammer achtervolgt het hele dorp– een clichématig rouwritueel dat een mengeling van geprojecteerde emoties en verdriet teweegbrengt. Sinds Hsu Che-Yu en ik zijn gaan samenwerken, zijn we geïnteresseerd in de lagen van fictie en realiteit. De uitvoering van het rouwlied van het begrafenismeisje heeft ons laten nadenken over hoe een rouwpraktijk tegelijkertijd zo gekunsteld en veelzeggend kan zijn. Toch zochten we, zonder het antwoord in rituelen te zoeken, naar verhalen, verhalen die het intieme gevoel tussen het individu en de ander doorbreken: een schrijver en een performer die de gebaren van oorlogsherdenkingsceremonies repeteren, de re-enactment door een activist van zijn suïcidale broer, en het dubbelzien van een kunstenaar tijdens een slaapwandelende trance.

Chen Wan-Yin Chen
Wan-Yin is scenariste. Ze werkte reeds samen met Hsu Che-Yu aan verschillende projecten.

Deze tentoonstelling toont drie werken – Zoo Hypothesis, Blank Photograph en Gray Room– die zijn gemaakt met behulp van 3D-scantechnieken: de ene techniek wordt gebruikt voor architecturale doeleinden, de andere om modelgegevens van objecten en levende wezens te creëren. De video’s zijn gemaakt in samenwerking met 3D-scanteams om gebouwen, interieurs en de bewegingen van personages in die ruimtes te scannen. Na het verzamelen van deze twee soorten digitale modellen werden de beelden frame voor frame geëxtraheerd en samengevoegd tot één scène.
Naast deze drie video-installaties bevat de tentoonstelling documenten met informatie over het creatieproces van Three Episodes of Mourning Exercises. De schetsen van het storyboard hangen aan de muur en op een tafel ertegenover worden boeken en leesmateriaal getoond over de complexe verstrengeling van hoop en verlies, aangevuld met twee opnames uit Aziatische naoorlogse archieven (het huwelijk van twee reuzenslangen in een tempel en de begrafenis van een dode panda in een dierentuin). Drie tv-monitors vervolledigen de tentoonstelling met werk waarin de intieme relaties tussen de levenden en de doden worden opgeroepen. De sculpturen zijn replica’s van de handen en benen van Taiwanese tweelingbroers die ooit aan elkaar vastzaten. In een video worden deze sculpturen door een poppenspeler gemanipuleerd als een bespiegeling over geanimeerde gewaarwordingen.